ولاد حضرت عباس علیه السلام
تا نـفـس هست تا سـلامی هـست بـالِ پـرواز هـست بـامـی هـست مَحرم است آن كسی كه عاشق شد تا كه لــیــلا بُـود پـیـامی هـسـت همه جا گـشـتـه ایــم و فـهـمـیـدیم فقـط این گـوشه احـتـرامی هست ما اویــسیــم و از قَــرَن بــا مــا تـا ابــد گِـرد تو غــلامـی هـسـت جــبــرئـیــلانِ بــامِ عـــبــاســیــم تــا ابــد مــا غــلامِ عـــبــاســیــم با تــو دیــدیــم صد تَـهَـمـتــن را مـــردِ مـــرادنِ مــرد افــكــن را یــال و كـوپــالِ شـیـر مـی ریـزد می كـشـی تا به شـانه جـوشن را رجـزی خـوان هـمه بـیـامـوزنـد شــور شــور آور مــطـنـطـن را با زره خــود و بـیـرقـت دیــدیـم روی ایــن اســب كــوهِ آهــن را نه كه بر خــاك ها عَــلــم بـزنی وای اگــر یك نفس قــدم بــزنـی شیــر در بـیـشــه هـا نـمـی مــانـد صــائــقــه در ســمــا نـمی مــانـد لشكـر آنگـونه هست گـرمِ فـرار كـه به جــز ردِّ پــا نــمـی مــانــد تـا قــدم مـی زنــی به مـیــدان هـا در گــلــوئــی صــدا نـمـی مــانـد آنــچنــان بـا شـتــاب مـی تــازی ردّی از تــو به جــا نـمـی مــانــد جگــرِ ســالــمــی نــمـی بـیــنــی جـز سـر و دست و پا نـمی مانــد لشكــری بود و نیست با عبــاس و خــدا مست كــیست یا عبــاس ســر فــراز از تـمـامی ســرهــا ســروری كـن امـیــرِ ســرورهـا حضــرت نــافــذ البـصـیــرۀ مـا با تـو یـك شــاخــصـنـد بــاورهـا چــقــدر خــورده ای در روضــه نــان و سـبـــزی نــذرِ مــادرهــا چــقــدر گــفت پـیـشِ تـو زیـنـب خـوش به حـالِ تمـامِ خــواهـرها هـمه در ســایــۀ تو خــوابـیـدنــد روی گــل ها گــرفـتـه ای پــرهـا ای تــمـامــیِ غــیــرت حــیــدر شرف الشمسِ حضرت حــیــدر با تــو ای مــاه روشـنــی داریـم حــرف هــای نـگــفـتـنـی داریــم چه خیـالی است از گِــره هامان دست وقـتــی بـه دامـنــی داریــم شبِ میــلادِ تو ســرِ ســال است بـیـنِ خــود چنــد اَرمنــی داریــم سـیـنــۀ مـاست جــای غـم هـایت آه قــلــبــی شـكـســتــنــی داریــم جــانِ ام الـبـنـیـن مــرا دریــاب پشت ما، سـرزمینِ مـا دریــاب |